MERHABA..
Bir çocuğu anlatmak istiyorum size....Geçen yıl biz buraya taşındıktan sonra üst katımıza taşındılar.6. sınıfa gidiyormuş.Sessiz sakin bir çocuktu ve 9 yaşındaki oğlumla da çok iyi anlaştılar.
Annesiyle de kısa bir tanışmamız oldu.Çocuk hemen her cuma oynamaya bize geliyordu.Evde genelde yalnız oluyor,öğle yemeklerini aldığı tostlarla geçiştiriyordu.
Derken o kavgalar başladı.Annesi ve babası arasında.Benim bile duydukça sinirimin bozulduğu o kavgalarda çocuğun da arada 'anne' diyen sesi duyuluyordu.Bağrış,çağrış,kapı çarpmalar....Daha ötesini bilemiyorum.
İşte çocuk o saatten sonra değişmeye başladı.Ortada hiç sorun yokken oğluma saldırmaya,sınıfına gidip 'falanca kızı seviyor' diye olmadık şeyler söylemeye başladı.Ki bu oğlumu en rahatsız edendi ki bilirsiniz o yaşlarda bu çok utanılacak birşey oluyor.Ata da en son küsmeye karar verdi.Hatta öyle kızmış ki sanal olarak ta face'ten sildi arkadaşını.
Ne kavgalar bitti,ne de onun saldırmaları.Konuştum,verdiği cevap ''benimle barışmadığı için Ata'ya sinir oluyorum'' şeklinde oldu.Ailesiyle konuştum,kendisine zorla arkadaşlık yapamayacaklarını anlatmaya çalıştım.
Bu gece yine kavga kıyamet koptu üst katta...Kızdım,kızdım....Nedir derdiniz??Nedir ki kendi yavrunuzun bile duygularını hiçe sayarsınız?Nedir ki yavrunuzu göz göre göre bir öfke makinasına çevirirsiniz??
Bu kadar duygu bencili olmak sizin bileceğiniz iştir.Ama mutsuz ettiğiniz o çocuk gün gelip benim çocuğumu mutsuz etmeye kalkarsa bu artık beni de ilgilendirir.
Olmuyorsa kavga etmeyin konuşun....Yine olmuyorsa ayrılın...Çocuklarınızın içini böyle deşmeyin.Ve çocuk yetiştirmenin anlamını bilmiyorsanız,o sorumluluğu alamayacaksanız ne olur çocuk doğurmayın....
SEVGİYLE VE MASUM KALIN....
